Contrasten

“Nee, ik wil helemaal geen oordeel hebben over hoe het hier gaat. Maar je beseft dat je eigenlijk alles met een westeuropese bril op bekijkt en dus ook beschrijft. En dan verbaas je je natuurlijk wel, maar daarom is het niet goed of fout! Als meisje bijvoorbeeld moet je wel heel sterk in je schoenen staan om de lagere school af te maken. Van de week gaf ik muziekles aan de 5e en 6e klas, die kinderen zijn dus 14-17 jaar oud! 25 jongens en 3 meisjes! Want de meeste meisjes die zijn al gestopt met school. Waarom zouden ze naar school gaan? Het heeft veel meer status om al getrouwd te zijn en moeder. Ze hebben ook geen vergelijking. Naar de stad gaan ze niet."
" En dan de kleuters. Ja, ik ben nu kleuterjuf geworden!. Maar denk maar niet dat je hier van die hele lieve kindertjes in de klas hebt, die met een duim in hun mond voor zich uit zitten te staren. Als je ze individueel tegenkomt- dan zijn ze bescheiden en hartstikke lief. Maar in de klas vechten ze om hun plek. Er wordt wat op los geslagen! Eerst probeer je het met woorden op te lossen, maar ik weet nu dat je ook gewoon lijfelijk moet zijn. Slaan doe ik niet natuurlijk, maar ze af en toe over de grond slepen, tja, daar ontkom je niet aan.En precies dezelfde opdracht geven aan iedereen, want anders krijg je onrust. Ze zijn heel druk, hebben een korte spanningsboog en zijn heel erg op elkaar gefocust."
"De muziekinstrumenten zijn nog niet hier, maar gelukkig wel in Paramaribo gelocaliseerd. Maadag komen ze naar Ligorio en dan kan ik er nog leuk gebruik van maken totdat ik vrijdag over een week weer weg ga. Het is wel apart hoor, ze zijn zo gewend om alles na te doen, dat er maar heel weinig eigen initiatief getoond wordt. Voorzingen-nazingen is al moeilijk! Maar het geeft ze wel veel plezier!
"Je moet echt ontzettend wennen aan dat hele rustige en langzame. Hoewel, het weer werkt ook wel mee. 's Morgens harde regen, dan enkele uren 32 graden en zon, en dan enorme onweersbuien tot in de avond. Daar wordt je moe van, dus je doet niet zo heel veel. Ik wil absoluut nog naar een kostgrondje en ook zouden we nog een wandeling in het bos gaan maken met een van die jongens die toeristen rondleidt. Maar dat is ook Suriname: je spreekt iets af en dan blijkt dat dat toch om een of andere reden niet doorgaat. Ander keertje, zeggen ze dan! Tja, "Moeten" moet je hier niet willen!"
" Ik heb al heel veel gezien van het gewone leven hier en dat maakt het zo leuk. Hoe ze rijst stampen (dat is onzettend zwaar!), meel maken, kokosnoot raspen, hoe ze bakken en koken."
" En dan de contrasten: een van de juffrouwen op school wilde dat Charlotte en ik zouden vertellen over Nederland. Want ze wilde zo graag een sneeuw meemaken en in een trein rijden. Toen hebben we ook over trams en over de metro verteld. Dat laatste kon ze nauwelijks geloven: "hoe doen ze dat dan, onder de grond rijden?". En dat er geen rijst groeit in Nederland is ook onmogelijk. Ander mooi verhaal: je zit aan de rivier en dan zie je zo'n boot langsglijden. Twee enorme geluidsboxen erin, want die gaan naar het volgende dorp voor een feest! Wat een tegenstellingen!".
"Eind volgende week dus al weer terug naar Paramaribo. Aan de ene kant raar, want ik begin hier nu echt te wennen, je hebt mensen leren kennen en je begint net iets op te bouwen, maar aan de andere kant voelt het ook goed zo. Ik heb ook wel weer zin om even zelf m'n spoor te trekken".

(Ingrid berättar om motsattsingarna som hon upplever. T.ex. hur undervisningen äger rum, att småbarnen är helt annorlunda än här, men också att det är bara få flickor som avslutar grundskolan. En fröken på skolan hade varit helt förundrad över att det finns tunnelbana! Nästa fredag åker hon tillbaka till Paramaribo och avslutar perioden i Ligorio. Det känns bra för henne)