muzieklessen zonder instrumenten

“Van de week heb ik de 2e klas les gegeven. Nederlands. En in alle andere klassen heb ik ook de muziekles van de betreffende docent overgenomen. Tja, niet elke leraar had erop gerekend, want bleek zijn rooster niet goed te kennen. Dus toen ik in de klas kwam, leverde dat soms wat verbazing op. Maar het is heel erg leuk om te doen! Het geeft een heel andere sfeer. De kinderen doen volop mee en je merkt dat ze dat ook willen. En de docenten zelf ook. Je ziet dan ook een andere kant van ze- het zijn echt heel leuke mensen! Ook voor hen doorbreekt het het gewone van elke dag”.
“Er zijn eigenlijk maar heel weinig muggen hier- dat was anders voorspeld! Daarentegen zijn er heel veel mapira’s, dat zijn hele kleine steekmugjes die je nauwelijks kunt zien. Maar bijten kunnen ze! Het kriebelt en geeft hele vervelende bulten, waartegen zelfs Salubrin (een Zweeds middeltje) niet helpt. Maar gelukkig verkopen ze babyolie in de winkel- dat helpt wel. Dus m’n benen zijn inmiddels weer bultvrij, maar nu steken ze me in m’n bovenlijf. Ook dat dus maar insmeren. Nee, dan heb ik er nog weinig last van vergeleken met Charlotte. Die heeft een paar bulten op haar voet die zijn gaan ontsteken, en nu kan ze nauwelijks lopen. Ze krijgt allerlei hulp van allerlei mensen, en de kokosnootolie lijkt te gaan helpen!”
“We zouden samen naar zo’n kostgrondje gaan, maar dat is er dus nog niet van gekomen. Het was een rustige week wat betreft uitstapjes. Wel hadden we een paar feesten. Eerst het afscheidsfeest van Willemien en Anna, twee Belgische meisjes die stage liepen in ons buurdorp Kajana. Er werd Surinaams gedanst. Nou dat stelt dus niets voor. De Surinaamse mannen gaan alleen maar tegen je aan staan bewegen, maar een beetje heftig in beweging- ronduit saai! Het was wel grappig om te zien hoe de Surinaamse jongetjes dat dan weer van de mannen leren. Ik heb dus ook zo gedanst met een aantal van die knulletjes. Echt lachen! Ze vinden het zó spannend en zijn er zo trots op als ze het gedurfd hebben! Om half vier ’s nachts werden we overigens keurig met de boot thuis gebracht!”
“Vanmorgen ben ik weer naar de kerk geweest. Goed, hè! Ze zijn hier katholiek, maar je verstaat er bijna niets van en het duurt heel lang. Maar het is gewoon goed om mee te doen met je dorp. Daar hoort ook bij dat je bij de Hoofdkapitein op bezoek gaat. Dat is, zeg maar, het regionale opperhoofd. Het is de gewoonte dat je hem bij die gelegenheid een fles rum geeft. Ja, die had ik meegenomen! Charlotte en ik waren er samen met drie docenten en hij wilde van alles weten over wat we kwamen doen, hoe lang we zouden blijven etc. We zaten in een klein kamertje. Met plastic stoelen en van die plastic rozen op de tafel. De man sprak nauwelijks Nederlands, dus de doecenten moesten veel vertalen. Die Belgische meisjes hadden, geloof ik, een probleempje gehad met hun verhuurder, en dat had de Kapitein van Kajana ook met de Hoofdkapitein besproken. Die was pal achter de meisjes gaan staan als ik het goed begreep. Nou ja, hij vond onze aanwezigheid heel positief en daar moest vervolgens op gedronken worden. Nee, niet met de rum, maar met een ander goedje. En het was nog maar middag en we hadden nog niets gegeten. Daarna gingen we naar de nieuwe Kapitein van het dorp en daar kregen we nog meer. We waren pas om half elf weer thuis, maar gelukkig nog geheel bij zinnen. Ja, feesten kunnen ze! Vanavond alweer één, nu van een jongen die 20 wordt. Het knalt nu al uit die enorme boxen die ze hier hebben”.
“Het is Moederdag vandaag, hé? Ja, dat hoorde ik van een jongen die Maradonna heet (en hier elke woensdag en vrijdag met toeristen komt) en van wie Charlotte en ik een cadeautje kregen: een zakje pinda’s voor Moederdag! Of we nou moeder zijn, of niet!”.
“Als je denkt dat ik al pikbruin ben, dan valt dat best mee. Je kunt namelijk als de zon schijnt niet echt buiten zijn. Veel te heet. Het is overigens wisselend weer. Soms regen, soms niet en dus soms ook onbewolkt. Maar wel continu rond de dertig graden.”.
“Woensdag a.s. zit ik al weer op de helft van m’n tijd hier. Dat gaat zo snel. Het is jammer dat de instrumenten er nog steeds niet zijn, maar wie weet komen ze nog voordat ik weer “naar de stad” (Paramaribo) vertrek. Wat leuk van al die reacties op m’n berichten. Bedank iedereen en doe ze de hartelijke groeten”.
(Ingrid berättar om sina erfarenheter i Surinam. Som läshjälp: det finns ett antal byar som ligger utmed floden. Man kan gå från ena byn till den andra men snabbasta vägen är med båt (avlång med utombordare). Hon ger Nederländska i grundskolan samt musikundervisning. Hon hade tagit med sig ett antal musikinstrumenter, men de har tyvärr inte kommit fram ännu. Det finns en tysk tjej i samhället (som bor nära nederländska gränsen och därför pratar nederländska med) och som är också voluntär. I grannbyn Kajana fanns ett antal belgiska voluntärer). Ingrid bor i en liten hydda i byn som heter Ligorio.. På kvällen finns det el under ett antal timmar. Att tvátta sig gör hon i floden. Mulltoa finns däremot i grannhuset. Kaptenen jag skriver om är huvudmannen i byarna. Att festa gör hon också. Hon har även berättat att det finns små mygg som inte ens Salubrin hjälper emot. Hon går klädd i Surinamsk kjol med en rutig duk. Därmed visar hon att hon är ”gift” (och håller männen på avstånd. Det verkar fungera. Hon har 2 ½ vecka kvar tills hon återvänder till ”stan” (Paramaribo=huvudstaden) och sedan vidare till Curacao där hon ska träffa sin pojkvän Matthijs. Hon har givetvis ingen tillgång till internet och det är därför att jag skriver ibland utifrån våra telefonsamtalen. Ingrid hälsar så mycket!)