Nog even niet aan denken...

"Ik sta er helemaal niet bij stil dat ik vrijdag a.s. al weer terug ga naar Paramaribo. Hier is immers nog genoeg te doen en te beleven! Het is me nu gelukt om alle kinderen in een rij te krijgen en rustig in een kring te laten zitten! maar het mooiste was nog wel de muziekles aan de 2e klas (7-10 jaar) en de 4e klas (11-15 jaar) gezamenlijk. Meer dan 55 kinderen! Ze deden een half uur goed mee, ze luisterden, ze zongen en toen ze het liedje goed kenden was het helemaal stil in de klas! Deze week weer verder, misschien wel met de muziekinstrumenten die de nieuwe vrijwilligster mee neemt".
Zaterdag ben ik eindelijk anar een kostgrondje geweest. Twee zelfs, en we werden erheen gebracht door drie kleine kinderen. Zonder hen hadden we het nooit kunnen vinden. Hoewel zo'n grondje wel een voetbalveld groot is, liggen ze diep versopt in het oerwoud. Je moet allerlei kreekjes doorwaden en hele smalle paadjes bewandelen. Het tweede kostgrondje lag wel een uur lopen van Ligorio. Ze verbouwen er van alles, bananen, rijst, groenten. De kinderen hadden een bak op hun hoofd waarin ze groenten mee terug namen. En wij mochten een zware pompoen meesjouwen."
"Zondag waren we naar het buurdorp. Daar was iemand overleden en dat was natuurlijk ook interessant om mee te maken. De mannen deden er een hele dag over om om een kist te maken. Een kist met een puntdak, want de overledene wordt in een heleboel pangi's gewikkeld en dat geheel moet in de kist passen. De begrafenis kan nl. wel 2-3 weken op zich laten wachten. Terwijl de mannen de kist maakten (en aadrbij uitvoerig met elkaar converseerden), waren de vrouwen bezig eten te maken, cascave te raspen en rijst te stampen. Ook uit omliggende dorpen komen de vrouwen dan. De overledene lag in een apart huisje, gewikkeld in enkele pangi's (behalve z'n voeten). Waarom het zo lang duurt totdat de begrafenis plaatsvindt, weet ik eigenlijk niet".
"Het is erg leuk om alle reacties op de berichten te horen. Als ik weer in Paramaribo ben, heb ik weer toegang tot internet en schrijf ik zelf m'n berichten weer. Maar nu nog even niet aan denken!"


(Ingrid berättar att hon har varit till en s.k. kostgrondje (åkermark), som ligger på 1 timme gångavstånd ifrån byn. Där odalr man bl.a. grönsaker och ris. Det var barn som ledde henne dit och hon hade inte kunnan hittat vägen själv.
Sedan var hon med vid förbredelserna till en begravning. Även i Surinam dröjer det flera veckor innan begravningen äger rum- kroppen blir invecklad i flera 'pangi' och kistan är därför större än vad vi är van med.
Ingrid åker upp till Paramaribo nu på fredag och har då själv tillgång till internet igen.)