Een aankomstbericht van Ingrid

Dag allemaal,

in de binnenlanden is er geen internet, maar sinds een maand wel mobiele telefonie. Daarom kan ik jullie nu namens Ingrid laten weten dat ze veilig is aangekomen en van de ene verbazing in de andere valt.
Ze is met een klein vliegtuig naar Kajana gevlogen en landde op een airstrip langs de rivier. Daar vandaan was het maar 5 minuten met een korjaal met buitenboordmotor naar het dorp.

In Ligorio heeft ze een houten hutje met twee kamertjes. Als er tussen 19 en 23 uur electriciteit is, brandt in de voorkamer het licht. Maar in het achterkamertje moet ze het met een zaklamp doen. Daar staat een veldbed en ze heeft beide kamers een beetje persoonlijk aangekleed met foto's en allerlei doeken.

Tegenover haar hutje staat het betonnen schoolgebouw en nog een betonnen huisje waarin Charlotte woont. Zij is ook een vrijwilligster (20) en komt uit de Duitsland (grensstreek bij Winterswijk). Spreekt dus goed Nederlands en is er al een poosje. Ingrid kan het goed met haar vinden. Samen delen ze een wc (met emmer) en een keukentje. Ze koken op butagas. Water wordt uit de rivier gehaald en gekookt.
Wassen doe je ook in de rivier, zowel je kleren als jezelf. Dat betekent nog wel even opletten met hoe je dat doet, want vrouwen moeten vanaf de navel tot de knieën bedekt zijn.
Ingrid heeft daarom in Paramaribo een zgn. pangi gekocht, een doek die ze om haar heen kan draperen. Ook heeft ze een andere driekantige doek gekocht en die zit over de pangi. Dat is het signaal dat ze getrouwd is en dus niet voor mannen die met haar " een hangmat willen delen" in aanmerking komt. Met een foto van Matthijs in de buurt, weet ze de wellustige Surinaamse heren dan ook goed op afstand te houden.

Ligorio is een dorpje van ongeveer 350 mensen, veelal arm. Kinderen met opgezette buiken, blinden, dikke en dunne mensen, het loopt allemaal door elkaar heen. Tijdens ons telefoongesprek werd ze regelmatig 'gestoord' door een kind dat de nieuwe juf een tekening kwam laten zien. Ingrid probeert woorden als 'goed' en 'mooi' al in de locale taal te zeggen, want kinderen spreken niet echt Nederlands.
Wel krijgen ze daarin les, maar volgens Ingrid leren ze woorden, maar hebben ze geen idee waar die voor staan. En de hoofdonderwijzer was nogal verbaasd door de suggestie van Ingrid dat je actieve taalbeheersing kunt leren door bijvoorbeeld te oefenen in gesprekjes.

Ligorio is een van de vele dorpjes die langs de rivier liggen in een heuvelachtig landschap. Daartussen dichtbegroeid en verbonden door zandpaden en paadjes.

De technische kwaliteit van het telefoongesprek was zo goed, dat ik me nauwelijks kon voorstellen te spreken met iemand die nog nauwelijks bekomen was van de "schok van de overgang in de prehistorie". "Het is zo'n andere levenswijze".

Kortom, Ingrid is ter plaatse en is bezig zich te oriënteren en de " overvloed aan indrukken" een plek te geven. Misschien dat jullie via dit medium nog een keer een kort zinnetje van haar ontvangen; ze kan namelijk wel via sms berichten plaatsen, maar die zijn dan natuurlijk kort.

Vanzelfsprekend doet ze iedereen de hartelijke groeten!