Across the Universe

‘Hieniewieee, Djieniewiee…’ tuuuuuuuut! Elke woensdagochtend komt hier de vuilniswagen alle zakken vuilnis ophalen. Iedereen zet de zwarte plastic zakken de avond van te voren op straat. Er blijft altijd wel wat liggen, maar ach, een beetje vuil zie je hier overal wel. En wat doet het er ook toe? Voortuinen liggen volgepakt met restjes bouwmaterialen, een verlaten buggy, zandzakken of gebroken potten waar ooit mooie bloemen inzaten. Voor de ramen hangen de witte vitrages, potdicht. Of half afgescheurd. In veel buurten hier speelt het niet zo'n grote rol hoe het huis er van buiten uitziet. Wel wat anders dan de prachtige aangeharkte tuintjes in Nederland.

‘Hieniewieee, Djieniewiee!!’ Geen idee wat die gozer roept. Het is de man die een uurtje later komt, nadat de vuilnismannen van de gemeente zijn langs geweest. Met een valse toeter en zijn stem roept hij de buurt bij elkaar. Aan zijn auto met open laadbak te zien, is hij op zoek naar oude televisies, radio’s en witgoed. Maar wat hij nou precies voor woorden uitkraamt…?

Twee weken verder en Birmingham voelt alweer ‘gewoon’. Of nouja, heel veel dingen kosten niet meer zo veel tijd om uit te zoeken. Alle praktische zaken zijn inmiddels geregeld en de stad is verkend. Ik weet waar ik lekkere koffie kan krijgen (in de stad bij die leuke meneer die net een gezellig cafeetje geopend heeft: Brewsmiths, of bij de Franse bakker in de wijk Moseley op nog geen 10 minuten lopen bij mij vandaan), ik weet dat de bus dit jaar duurder is geworden (1,90 pond voor een enkele reis, in plaats van 1,80) en ik weet de kleine originele winkels te vinden tussen alle grote ketens in.
Het is ook gek om weer hier te zijn. De eerste week vloog voorbij, terwijl in de tweede week het besef kwam dat ik hier voorlopig weer woon. Soms gaat de tijd heel snel, en soms tergend langzaam. Dit heeft vast ook te maken met het feit dat ik nog niet duidelijk heb hoe lang ik hier nog zal wonen (mijn vakken lopen tot eind maart, papers moeten eind april ingeleverd en mijn scriptie pas eind september). Onduidelijkheid is niet altijd fijn.

Voor nu staat in ieder geval het tweede semester centraal, en daarbij ook het schrijven van mijn masterscriptie. De vakken bevallen goed, deze keer blijf ik bij mijn keuze! Geen enge mevrouwen als docent meer. Doordat ik in ieder geval drie dagen in de week op de universiteit doorbreng heb ik ook meer regelmaat in de week, wat fijn is. En het is leuk om mijn klasgenoten op die manier wat vaker te zien!

Gelukkig zijn er ook nog genoeg dingen te ontdekken. Met mijn nieuwe Zweedse vriendinnetjes Kajsa en Emma ben ik vorige week uitgeweest in een oude fabrieksloods. De hoge hakkenmeisjes hadden zich verre gehouden van de onregelmatige vloer en alleen mensen die zin hadden om lekker te dansen waren aanwezig.
Als lid van de ‘Staff-Student committee’ organiseren we borrels en activiteiten voor alle studenten die aan POLSIS studeren. Afgelopen donderdag heb ik weer een aantal nieuwe, leuke medestudenten ontmoet. Én heb ik samen met Sylvia (Italiaanse studiegenoot) van tevoren een heerlijke echte ‘Britse’ curry naar binnen gewerkt.

Vorig weekend mocht ik, als beloning voor het afmaken van mijn papers, weer even naar London. Olivia was daar om een vriendinnetje van haar te bezoeken. Na een ouderwets gezellige keetnacht zijn we de zondag rennend Brick Lane Market overgeweest. Binnen 10 minuten had ik nieuwe (tweedehands) schoenen en waren we de drukte zat. De Zweedse winkel/café bleek dicht te zijn, dus geen kaviar/bregott/bilar/fil voor mij. Helaas. Gelukkig was de sushi wel erg lekker. ’S Avonds weer met de trein naar huis.

En ohja. In het kader van nieuwe dingen doen: inmiddels heb ik er twee tekenlessen opzitten. Het Midlands Art Centrum (www.macarts.co.uk) zit tegenover mijn huis. Ze bieden er allerlei soorten cursussen aan, er is een bioscoop, theater en café. Het leek me leuk om op deze manier mensen uit de buurt te leren kennen, en daarnaast ook bezig te zijn met iets anders dan die eeuwige boeken en letters en papieren.

En als ik dan toch bezig ben met ontdekken van Birmingham: http://www.thefeast.org.uk/. Deze organisatie is gevestigd op ongeveer 45 minuten lopen bij mij vandaan, in een wijk waar veel verschillende culturen wonen (waar niet in Birmingham?!). Ze richten zich op jongeren en op hoe verschillende geloven in een stad moeten en kunnen samenleven.
Ik was hierheen omdat er een presentatie gehouden werd door een andere organisatie, OneVoice (http://www.onevoicemovement.org/). Zij proberen in Israel en Palestina op ‘grassroots’-niveau een bijdrage te leveren aan het oplossen van het conflict. Een interessante middag, waar ook veel verhalen over Birmingham naar voren kwamen. En het is toch ook wel leuk om een van de medewerkers van the Feast vervolgens in de supermarkt tegen te komen.

Tot slot heb ik met Abraham (huisgenoot) gegeten in the Fighting Cocks (http://www.thefightingcocksmoseley.co.uk/). Een van de mooiste pubs hier in Birmingham. Mijn lichtroze gelakte nagels pasten verrassend goed bij het ietwat vreemde, vegetarische gerecht.